Uzun zamanlar önce, tarlaların birinde bir eşek, ot yer yaşarmış. Arada bir anırır, tarladakilerin kulaklarını ağrıtırmış. Ama değmeyin neşesine, öyle neşeli, öyle kendinden eminmiş ki… Fakat bir gün hayatından memnun olmadığına karar vermiş. Anırdığı zaman tarladaki herkes kulaklarını kapatıyor, o sussun diye önüne ot koyuyorlarmış. Ne yapmalı da bu sesi düzene sokmalı diye düşünüp duruyormuş…O sırada bir çekirge atlamış önünden, öyle de güzel sesi varmış ki, bayılmış bizim eşek. O ötmüş, bizimki anırmış. Bakmış olmuyor, çekirgeye doğru eğilmiş. “Çekirge kardeş af edersin” demiş. Çekirge bakmış ona: “Söyle bakalım!”. “Ben de sizin gibi ötmek isterim, acaba ne yapmalıyım?” Çekirge şaşırmış, “Ne bileyim, ben doğduğumdan beri hep böyle öterim”. “Peki ne yiyip içersiniz?” diye sormuş eşek. “Belki sizin yediklerinizi yer, içtiklerinizi içersem, sesim size benzer ha!”Çekirge bir hoplamış, iki zıplamış. “Biz çiçeklerin üstündeki çiğlerden yeriz sadece. Yani çiçeklerin üstündeki sulardan içeriz”O günden sonra sadece çiçeklerin üzerindeki sulardan içmiş bizim eşek; lakin kısa bir zaman sonra da açlıktan ölmüş tabiî ki. Okumaya devam et →