En son ne zaman yüksek bir kayalığın üzerinden ufukta batan güneşe bakarken uçsuz bucaksız maviliklere dalarak sonsuzluk hissini yaşadınız? En son ne zaman şehrin ışıklarından uzaklaşıp kafanızı gökyüzüne kaldırdığınızda, yüzlerce yıldızı şaşkınlıkla izleyerek kayan yıldızlarla birlikte dilek tuttunuz? En son ne zaman bir deniz kenarında deniz kestanelerinin süslediği kayalıklara nazır kahvenizi yudumladınız?

İnanması zor ama bu seneki yıllık iznimde bunların hepsini yapabildim. İnanması daha zor olan ise izin sürem boyunca telefonumun çalmamış ve e-mail adresimin iş ile ilgili maillerle bombardımana tutulmamış olması.

Ancak yine yıllık izin süresi boyunca şahit olduğum iki sahne profesyonellerin yıllık izinlerinin, izin olmaktan çıkıp bir uzaktan çalışma modeli haline getirildiği ve kanuni bir zorunluluğu yerine getirmek için çalışanların fiziken binalardan uzaklaştırıldıkları ancak zihnen o binalara hapsedildikleri bir sürece dönüştürülmüş olduğunu hisettirdi. İşte o sahneler:

Sahne 1: Tekne turunda sabahtan akşama kadar elinde cep telefonu ile bir müşteriyi bir şirketi arayıp, sürekli telefonda birşeyler tarif ederek süreci sonlandırmaya çalışan profesyonelin ertesi gün kahvaltıya dizüstü bilgisayarı ile inmesi.

Sahne 2: Türkiye’de yüzebileceğiniz en güzel koylardan birinde sabahtan öğlene kadar, doğru barkodun hedefine ulaştırılması ve faturanın kesilmesi için elinde cep telefonu ile canhıraş konuşan ve bu süreçte değil bir kulaç ötesindeki güzelliği görmek nerede olduğunu bile unutan profesyonelin çaresizliği.

Bu sahneler bir İK’cı olarak kendime şu soruları sormama neden oldu:

1. Çalışanlarımızın kanunlarla korunan yıllık izin sürelerinde bile onları rahat bırakacak sistem ve uygulamalar geliştiremiyorsak iş-yaşam dengesi gibi zor bir süreci nasıl yürüteceğiz?
2. Çalışanlarımızın kısa süreli yokluğunda bile onlarsız yapamıyorsak, bir de şirketten ayrılsalar ne hale düşeceğiz? Yoksa yedekleme sistemimizde bir problem mi var?
3. Ya çalışanlarımız en relax! oldukları yıllık izin zamanında kendilerinden yapmalarını beklediğimiz işlerde de rehavete kapılır ve hata yaparlarsa yaşanacak zarardan kim sorumlu olacak?

Uzun bir tatil arasından sonra yazdığım bu yazıyı şirket patronunun izin süresince e-mail kontrol etmeyi veya şirket telefonu ile konuşmayı yasakladığı gibi haberlerin haber değeri taşımayacağı günleri görmek umuduyla sonlandırıyor ve henüz tatil yapamamış olan herkese e-mailsiz ve telefonsuz güzel bir tatil diliyorum.